:)

صُبح از خوابِ ناز زدَم رفتم دانشگاه .. اومدن گفتن استآد نمیآد ! منم مشتاق نبودم برم خونه ، دوستم رفت ! نشستم دانشگاه ، انقلابم هم کِ عوض کرده بودم ، نداشتم . حتما اسممُ هم خونده بود . یکی از بچه ها رو دیدم که گفت استادِ خوبیِ کِ :| گفتم اِ ؟ دیگه کاریِ کِ شده :| هیشکی نبود بریم بگردیم . نَ " اَ " به رویِ خودش آورد نَ " م " .. منم کلا از این وضع ـَم دلم گرفت . اومدم برم دیدم مغازه دار بسته ! گفتم اینُ دیگه کوتاه نمیام برگشتم دانشگاه تا باز کنِه :| چند دقیقه بعد اومدم ، موزیک تو گوشم بود ، نگاهِ اطراف میکردم تا برسم به مغازش کِ دیدم پیاده رو از کنار هم رَد شدیم و نگاه و اینآ :| کلا مشکی پوش و ریش :| کِ خُب احتمالا به خاطر مُحرم بود ..

خیلی نگرانِ آینده ام . اینکه درس ـَم تموم بشه باید برگردم خونه ؟ نَ نمیخوام خُب ! ارشد کِ دوس ندارم ، یه کارشناسی دیگه بگیرم اما با کدوم پول ! برگردم خونه میشم خونه نشین ، از اونطرف اذیت هایِ مامان بابام ! کلا نابود میشم . بخوام سر کار برم ! کار کو ؟؟ اعتماد به نفس کو ؟ یکی باید واسم کار پیدا کنِ . من کِ نمیرم دنبالش ! اگه خواهرم ازدواج کرد بازم باید برگردم پیش مامان اینا ! اگه هَم خونه واسش پیدا شُد بازم من باید برَم ! برگردم خونه و فرضا برام خواستگآر بیآد ( کِ اولا به دلیل اینکه کوچولو به نظر میام حالا حالا نمیآد ، دوم اینکه چون اجتماعی نیستم و کسی منُ نمیشناسه خواستگاری در کار نیست ) برایِ رهآیی از وضعیت ـَم مجبورم تن به ازدواج بدم ؟؟! در حالی کِ هیچ علاقه ای به این کار ندارم ! به نظرم ازدواج خیلی کارِ مزخرفیِ .. فکر کن صُبح باید بلند بشی برای کسی نآهار دُرست کنی ! عُمرا ، .. من اینجآ گرسنه میمونَم واسه خودم نمیپزَم ، یکی باس واسَم گرم کنِ حتی ! یا فرض کن لباس ـایِ کسیُ اتو بکشی ؟ چک بشی ؟ چت نکنی ؟ دوستایِ مجازی پَر ؟ با پسرا چت نکنی ، فکر قرار نباشی ، دید نزنی ، مُخ نزنی .. اینجوری اونجوری .. نیاز هم اونی کِ کیفشُ میبره اونِ :| الان در سن 22 سالگی معتقدم ازدواج خیلی کار مُزخرفیِ .. اما حسم میگه به اجبار یه روزی تن میدم بهش و بدبخت میکنم خودم ُ (: خدایا حداقل ازت میخوام بذار 2-3 سالِ دیگه این زندگی ِ مجردیُ و با خواهر بودنُ ادامه بدَم .. ): چقدر فکرِ آینده داره بهم فشار میآره و عذاب میکشم از تک تک این فکرآآ ..

هیچکس نمیفهمه بابت تنهاییم ،  اینکه خنده هام نآبود شدن ، سرد شُدم و متنفر شدم .. نبودنِ اعتمآد به نفس  ، آینده ، حسرت هآم ، دیدنِ آدمآ چقدر عذاب میکشم و واسم دردآوره و اینکه هر کدوم بخش بخش میشه و از هر شاخش صدتا فکر و درد مجزا میاد بیرون .. همینآست کِ یکدفعه میبینم دارم هق هق گریه میکنم و حتی یه نفر هم کنارم نمیبینم کِ یکی از این دردآ رو واسم تسکین بده .. و بازم گریه ..